بررسی تنوع ژنتیکی هامور معمولی epinephelus coioides (hamilton, 1822) در خلیج فارس با استفاده از نشانگرهای میکروستلایت

تنوع ژنتیکی هامور معمولی، epinephelus coioides (hamilton, 1822)، که عمده پراکنش آن از آبسنگ های مرجانی غرب اقیانوس هند تا غرب اقیانوس آرام می باشد، در خلیج فارس از نظر 6 جایگاه میکروستلایتی پلی مورف مورد بررسی قرار گرفت. 5-3 گرم از بافت نرمِ هر کدام از 120 نمونه صید شده (هر ایستگاه 30 نمونه) تهیه گردید. نمونه های تهیه شده از 4 ایستگاه (خوزستان، بوشهر، دیر و بندرعباس) در اتانول خالص (96 درصد) فیکس شده، به آزمایشگاه انتقال یافت. نمونه برداری طی ماه های خرداد و تیر 1389 صورت گرفت. استخراج dna با استفاده از روش استاندارد استات آمونیوم انجام و کمیت و کیفیت آن با روش های اسپکتروفتومتری و الکتروفورز بر روی ژل آگارز 1 درصد بررسی شد. قطعات dna با استفاده از 6 آغازگر میکروستلایت در دستگاه pcr تکثیر شد. جهت جداسازی آلل ها، قطعات dna بر روی ژل پلی اکریلامید رانده شده، رنگ آمیزی با کمک نیترات نقره صورت گرفت. مطابق نتایج بدست آمده، میانگین تعداد آلل های واقعی برای تمامی لوکوس ها در هر جمعیت بین 667/4 (خوزستان) و 333/6 (بندرعباس) متغیر بود. بررسی های آماری نشان داد میانگین پارامترهای ژنتیکی شامل آلل های واقعی و موثر برای تمامی لوکوس ها و جمعیت ها ، به ترتیب 458/5 و 793/3، همچنین هتروزیگوسیتی مشاهده شده و قابل انتظار به ترتیب 500/0 و 649/0 می باشد. بررسی ها نشان داد تمامی جمعیت ها در تمامی لوکوس ها (به استثنای جمعیت خوزستان در لوکوس em-10) احتمالاً به دلیل هموزیگوسیتی بالا و یا جمعیت موثر کوچک، خارج از تعادل هاردی-واینبرگ هستند (05/0>p). آزمون amova بیشترین میزان fst، (086/0) و کمترین میزان جریان ژنی (652/2=nm) را بین دو جمعیت خوزستان و بوشهر، کمترین میزان fst، (034/0) و بیشرین میزان جریان ژنی (070/7=nm) را بین دو جمعیت دیر و بندرعباس نشان داد. نتایج بدست آمده، بیشترین فاصله (226/0) و کمترین شباهت ژنتیکی (798/0) را بر اساس معیار nei بین دو جمعیت خوزستان و بوشهر و کمترین فاصله (105/0) و بیشترین شباهت (900/0) را بین دو جمعیت دیر و بندرعباس نشان داد. بر اساس نتایج بدست آمده، جمعیت خوزستان جدایی نسبی را در قیاس با سایر جمعیت های مورد مطالعه نشان می دهد، بنابر این اعمال مدیریت شیلاتی جداگانه توصیه می شود. در نهایت نتایج نشان داد تمایز تنوع ژنتیکی قابل ملاحظه ای میان مناطق و جمعیت های مطالعه شده وجود ندارد (8 درصد) و بیشترین تمایز تنوع ژنتیکی مربوط به تمایزات درون جمعیتی است (92 درصد).